اوجها و فرودهایم

 

 

اولش بگم این یه نوشته ی شخصیه و ممکنه هیچ ارزشی مادی و معنوی نداشته باشه.

قبلا یعنی اون روزایی که هنوز نا امیدی در درونم خوب خونه نکرده بود . اون روزایی که هنوز با تنهای خیلی دوست بودم هنوزم تو رگام خون و امید با هم جریان داشتن و میتونستم با هر غمی تو زندگی دستو پنجه نرم کنم . اینقدر خودم رو قوی میدیدم که با مرگ عزیزترین کسانم هم کنار بیام . روزای خوبی بود روزای اوج غرورم بود وقتی اینقدر اعتماد به نفس داشتم که تونسته بودم تو یه سالن با دویست نفر آدم سخنرانی کنم . تو کارم هم موفق بودم . میتونستم با آدما ارتباط درست برقرار کنم اونا رو تاحت تاثیر قرار بدم تا جایی که برای صحبت کردن باهام تو خیابون دنبالم راه بیان و در مورد کار باهام مشورت کنن . معنی واقعی موفقیت بودم . دوستان خوبی هم داشتم دوستانی با معرفت دوستانی با شخصیت .

ولی بعد تر ها متوجه شدم دوستان کم کم ازم فاصله گرفتن . دیگه ذهنیتهامون یکی نبود شاید از اولشم یکی نبود . ولشون کن گور پدرشون ، ولی باز دستبردار نبودن یکیشون که خیلی راحت بهم خیانت کرد و حاصل چندین سال رفاقت رو آتیش زد . بگذیرم ولی دیگه مثل اون روزها نبودم . کارم زیاد شده بود بعضی وقتا هم سر سری ازشون رد میشدم ولی چون دیگه کیفیت سابق رو نداشت کسی زیاد بهشون اهمیت نمیداد . برای همین هم دیگه سعی نمیکنم با آدما ارتباط برقرار کنم و سعی نمی کنم تاحت تاثیرشون قرار بدم . اصلا فکر کنم دیگه یادم رفته باشه چه طور اون کارو میکردم . دیگه تو جمع زیاد ظاهر تمیشدم اصلا خوشم نیومد مثلا برم اون وسط وایسم حرف بزنم که چی . آدمایی که گوش می کردن میخواستن با نگاهشون آدمو بخورن . بگذریم ولش کنید . الان دارم به این فکر میکنم که اگه یکی از نزدیکانم بمیره …… وای من سر به بیابون میذارم یادم میاد قبلا این طور نبودم . مثل اینکه تو رگام جای خون نا امیدی جریان داره ، تنهاییم هم باعث میشه نتونم باهاش مقابله کنم .

غرورم خرد شده . امیدم هم داره کم کم تموم میشه مثل سربازی که مهماتش داره ته میکشه و دشمن هم در حال پیشرویه . امیدم نا امید تر میشه وقتی میبینم دشمن قوی تر از اونیه که بخوام باهاش مقابله کنم . ولی بازم امید ته دلم مثل یه دونه ی کبریت کوچیک روشنه فقط برای اینکه میبینم دشمن از نا امیدیه منه که پیروز میشه پس نگهش میدارم که مثل آخرین تیر رها کنم سمتش . مثل تیر ارش ….. ولی فکرشو که میکنم میبینم هر روز در برابر زندگی ضعیف تر میشم .

 

 

 

 

 

 

 

پی نوشت : این میتونه زندگیه واقعیه من باشه .

پی نوشته 1 : این روزها حالم متعادل نیست بعضی وقتا خوبم بعضی وقتا بدم .

پی نوشت 2 : یه سوال : چون ذهنم رو مشغول کرده ، اگه بخوای از یکی تشکر کنی که ممکنه باعث شده باشه به زندگی برگردی تازه خودشم معتقد باشه که کاری برات نکرده چه باید بکنی ؟ ( با در نظر گرفتن اینکه هنوز نمیدونی زنه یا مرده ) .

پی نوشت 3 : میترسیدم شخصی بنویسم نمیدونم چرا شاید دیگه شخصی ننوشتم بازم نمیدونم چرا .